Oog in oog met beer en bijna-ongeluk met ratelslang: Lies liep duizenden kilometers door Amerika (2024)

Lies Dieben liep de Pacific Crest Trail, een pad van ruim 4000 kilometer dwars door de ruige natuur van Amerika. Heel de tocht was ze maar één keertje echt bang.

Over het pad in de Mojave-woestijn is een struik gegroeid. Lies schuift de struik weg met haar voet. Dan, vlak waar ze net haar voet heeft neergezet, hoort ze een geratel. Het gaat door merg en been. Haar lichaam reageert eerder dan haar hoofd en Lies vindt zichzelf een paar meter verder. De ratelslang glibbert nijdig van het pad af.

De glibberige ontmoeting was achteraf het engste moment van haar vijf maanden durende tocht, die ze in 2022 liep. Dwars door de woestijn, snikheet Californië, hoge bergpassen en door natuurparken waar je alleen in mag met een vergunning.

"In het begin liep ik gewoon verder. Ik dacht: hij is weg, ik hoef niemand te waarschuwen. Maar na vijf minuten begon ik te trillen. 'Misschien moet ik toch even gaan zitten', dacht ik toen. Als een ratelslang je bijt, dan moet je maar hopen dat ze op tijd bij je zijn."

"Je hebt een SOS-knop via de satelliet. Als je daarop drukt, komen ze je halen. Maar heel veel gebieden zijn lastig te bereiken. En als je pech hebt, injecteert de slang zoveel gif dat je dood kunt gaan. Of je voet of arm moet worden geamputeerd."

"Nee hoor. Je raakt eraan gewend. Zo moest ik een keertje plassen in de bosjes. Ik had mijn broek al naar beneden en keek recht in de ogen van een ratelslang. Die keek me ontzettend verontwaardigd aan. 'Oké, sorry, meneer de ratelslang, ik ga wel een stukje verder', dacht ik. Je bent geen prooi voor ze, dus ze bijten alleen als ze echt niet anders kunnen."

"Ik hoorde er tien jaar terug over en was meteen gegrepen. Het pad gaat maar één keer door een dorpje en verder loop je alleen door de natuur. Mijn stiefvader kreeg ongeneeslijke kanker en ik dacht: 'Lies, je moet doen wat je wilt doen, niet uitstellen.' Samen met mijn stiefpa heb ik een goed doel gekozen om voor te lopen, de effecten van cannabisolie op leverkanker aan het UMCG, de CanHep-studie. Zijn ziekte is er enorm door verlicht en vertraagd. Een paar maanden voor ik wegging, is hij overleden."

"Tegelijkertijd dacht ik wel: vijf maanden lopen, niet zonder levensgevaar. Welke idioot gaat dat doen? Heel veel mensen vroegen ook: waarom ga je dan alleen?"

"Als je alleen loopt, word je gedwongen om daar te zijn. Je kunt niet ontsnappen. Ik vind dat fijn. Ik vind het niet erg om alleen te zijn. Dieren reageren ook anders op je."

"Ik ging vaak vroeg weg, dan ben je meestal de eerste. Je gaat dan merken dat dieren je aankomst aan elkaar doorgeven. De grondeekhoorns maakten plotseling een ander geluidje als ze mij aan zagen komen lopen."

"Het is niet zo dat je daar helemaal alleen loopt en niemand ziet. Je komt andere mensen tegen. Op een gegeven moment krijgt iedereen die deze tocht maakt, een tramily."

"Ja, het heeft ook wel iets poëtisch. Het is een trail family, die je vormt tijdens je tocht. In de dorpjes doe je samen de boodschappen, eet je samen. Ik liep alleen, vertrok vaak in de ochtend als eerste en zag dan mijn tramily bij de kampeerplek. Sommige tramily's zijn onafscheidelijk. Dan zie je een groepje lopen en er iemand achteraan hinken. Die heeft een blessure, maar wil zijn tramily niet loslaten."

In de Sierra Nevada, het berggebied van de Pacific Crest Trail, zijn veel zwarte beren. Daarom moest Lies alles wat naar eten rook, in een ton doen. Zelfs haar tandpasta moest erin. En dan verstoppen. Ver, ver van haar tentje. Beren ruiken honderd keer beter dan honden, dus er moest nog geen Snickerspapiertje in haar broekzak zitten. ‘s Nachts hoorde ze buiten haar tent soms flink kabaal.

"Nee, hoor. Vaak bleek het gewoon een hert te zijn. Overdag ben ik wel twee keer een zwarte beer tegengekomen. De eerste keer was de beer bang. Dat wil je eigenlijk, want jouw tas is een heel makkelijke voedselbron."

"Die kwam echt op onze rugtassen af. We moesten ons heel groot maken en veel lawaai maken om hem weg te krijgen."

"Nee, juist niet. Als je alleen bent kun je wel voorzichtig weglopen, maar wat je ook doet, nooit je gezicht afwenden. Ook de beer niet recht in de ogen kijken. Het beste is de beer wegjagen. Ik was blij dat we met veel mensen waren."

"Natuurlijk was het spannend, maar toch ook gaaf. Ze zijn zo wild, het is hun leefomgeving en daar ben jij op bezoek. Ik was zo ver van de bewoonde wereld, daar oog in oog met die beer."

"Ze is wel wat gewend van mij. Toen ik 22 was, ging ik een jaar naar Australië. Uiteindelijk maakte ik een wereldreis van acht jaar. We hebben wel afgesproken dat als er iets gevaarlijks is, zoals zwarte beren, ik dat pas achteraf vertel. Ooit belde ik haar op haar verjaardag, net voor ze ging slapen. 'Ik ga zo parachutespringen, zei ik. Joe!' Ze kon niet meer slapen. Dus dat doe ik niet meer."

"Ik heb heel veel zelfvertrouwen gekregen. Ik wilde altijd al een boek schrijven. Alleen, 'wie wil dat nou lezen?', dacht ik. Maar als ik door Amerika heen kan lopen, dan kan ik ook wel een boek schrijven."

"Ja, 99 procent van alle angsten zitten in je hoofd. Dat is zo met wandelen en dat is zo met een boek uitgeven. Gewoon doen, morgen kan het te laat zijn."

💬 WhatsApp ons!
Heb jij een tip voor de redactie? Stuur ons een bericht, foto of filmpje via WhatsApp ons of Mail: nieuws@rijnmond.nl